M e l o d y k

Zo af en toe kom je blogposts tegen die je meer dan gemiddeld raken… berichten vanuit een, voor jou onbekend, hart geschreven. Die je aan het denken zetten, naar jezelf laten kijken, maar ook vragen oproepen. Dat hoort erbij.

Bij mijn taken van het “team-lid” zijn van ABC-Wednesday behoort ook het bezoeken van de andere deelnemers om hun bijdrages te bekijken en natuurlijk, het liefst bij allemaal, ook een oprechte reactie achter te laten. Nou ben ik absoluut niet het type dat zich bij voorkeur ergens met een ‘Jantje-van-Leiden’ vanaf maakt dus zelfs als het in mij ‘stormt’ neem ik die taken heel serieus en doe ik mijn best ze zo goed mogelijk te vervullen.

En soms…. soms gebeuren er dan dingen die aanvoelen alsof ze moesten gebeuren. Ik geloof niet in toeval en zopas was weer eens zo’n moment waarbij ik dacht: “hoezo timing?” Moet ik nou dit bericht juist op dit moment onder ogen krijgen?  De ‘waarom-vraag’ probeer ik altijd gelijk uit mijn hoofd te bannen want op ‘waarom’ is maar één antwoord mogelijk: ‘daarom’.

Zonder enige aanleiding wijzigde mijn relatief rustig hoofd sinds enkele dagen, gisterenmiddag in een complete storm. Vele uren volgden in diverse emoties, tranen stroomden en ik ging met angst en beven de nacht tegemoet. Die was niet om over naar huis te schrijven, sak mar segguh. Vanochtend met een brak lijf vroeg uit bed, ik was in een halve paniek-aanval wakker geworden en tja dan kan ik echt niet blijven liggen. Ontbijten doe ik niet in de letterlijke zin; mijn ontbijt bestaat altijd uit koffie en een peuk en zo af en toe zijn er ochtenden bij dat ik dat aanvul met een aantal pijnstillers, heb er een aantal om uit te kiezen en door goed naar mijn lijf te luisteren kan ik (gelukkig) bepalen welke van die ik dan op dat moment nodig heb en in moet nemen. Zo ook vanochtend. De 1e lading deed niks, de 2e ook niet. De 3e wilde ik niet nemen en ik bedacht: “als mijn lijf dan toch al in de protestmodus staat ga ik maar dat protest ook echt voeden.” Met als gevolg dat k nu weer op de bank zit en alles me tegemoet blinkt!! Iets naars omdraaien naar iets goed lukt soms dus wel. Hoe mijn lijf zich nu laat gelden laat ik maar even in het midden.

Als ik mijn hoofd ophef en naar buiten kijk zie ik onze tuin en vele bloemen volop in bloei. Allemaal helder oplichtend door de zon die er overheen schijnt. Letterlijk is dat vanaf mijn zitplaats, als ik recht vooruit zou gaan, door het raam heen, amper 4 meter. Figuurlijk is het een totaal andere wereld. De zon is er en ik zie haar maar tegelijkertijd ‘zie’ ik haar niet. Ze lijkt geëmigreerd naar een ander universum.

Al weet ik met mijn verstand dat er niets aan de hand is, ik me nergens zorgen over hoef te maken, ik niet alleen ben en me dus absoluut niet eenzaam hoef te voelen… vertelt mijn emotie me de andere kant. Terwijl ik evengoed weet dat het zinloos is zit ik toch op mezelf te mopperen want is het niet zo dat het een keus is hoe je je voelt? Die spreuk zie ik vaak voorbij komen en volgens velen is dat dus de waarheid. Nou het spijt me, NIET, maar daar ben ik het niet mee eens. Als ik me, excusez le mo, KUT voel, dan is dat zo. En zo voel ik me nu, simpel!

Dat logbericht dat ik noemde aan het begin van deze blogpost spreekt van zelfmedelijden en ja ergens voel ik dat zelf ook wel maar heej, het zou toch te zot zijn om te kiezen voor het KUT-voelen? Ik kan me met de beste wil ter wereld niet voorstellen dat iemand daarvoor zou kiezen. Sommigen noemen het op de verkeerde manier om aandacht vragen… dat zou best zo kunnen zijn maar gaat in mijn geval zeker niet op. Op het moment dat zo’n vreselijk gevoel in mij gaat overheersen sluit ik me af. Man en kids hobbelen om me heen en weten al precies wat ze wel, en vooral niet, moeten doen. Telefoontjes neem ik niet aan, berichtjes beantwoord ik niet maar pas veel later. Iemand bellen om tegenaan te ‘…..’ doe ik al helemaal niet terwijl ik heel goed weet wie ik altijd ‘mag’ bellen in momenten van nood. Ik probeer dus zoveel mogelijk een ander niet te belasten met mijn bagger.  Integendeel zelfs, ik doe er alles aan dat te vermijden.

Een therapeut zei me ooit:
Je bent je het bewust….dat is al de helft van de weg naar verbetering. De andere helft bestaat voor een deel uit acceptatie van dingen die zijn zoals ze zijn, komen zoals ze zijn, die jij niet kunt sturen ook al ben je nog zo’n controle-freak. Een ander deel van die 2e helft is heel simpel, impact van ontstane en nooit 100% te repareren schade.
Daar zijn wel medicijnen voor maar a) die doen niet helaas wat je ervan hoopt en b) ze veranderen je persoonlijkheid en de vraag is of je dat moet willen.
Nou nee dus.
Ik mag dan wel iemand zijn van ‘Himmelhoch jaugzend & zum Tode betrübt” maar dat is wel de pure versie van mij. Met alle strijd blijf ik pertinent weigeren die medicatie te slikken die mij afvlakken tot een persoon die ‘slechts’ leeft en zo weinig mogelijk tot niets nog, voelt.  Beter te veel voelen dan helemaal niets.

Het hele leven is een leerproces…..
1 van mijn motto’s sinds vele, vele jaren.
Zolang ik niet uitgeleerd ben leef ik, ik WIL nog zoveel leren dus moet ik blijven leven. Zo simpel is het, nu alleen nog ‘overleven’ zodat ik genoeg tijd heb om meer te leren!  Ook al voel ik me dan met regelmaat zoals het Kievietsbloempje die je op de foto ziet. Uniek in haar soort, kwetsbaar vaak in haar eentje maar toch telkens weer overeind komend en levend naar de aanwezige mogelijkheden, mee verend op de (storm-)wind die haar toch niet breken kan!

Ik voel me dan wel alleen maar ben het niet!!!